Ilustracje w drzeworycie sztorcowym Wacława Waśkowskiego.
- Wacław Waśkowski (15.02.1904 Równe - 26.12.1975 Warszawa) – polski grafik, także malarz, pochodzenia ukraińskiego. Był członkiem Ukraińskiego Stowarzyszenia Artystycznego "Spokij" w latach 1927-1937 oraz Związku Polskich Artystów Grafików (ZPAG) w latach 1938-1939. Studiował w latach 1926-1937 w Szkole Sztuk Pięknych (SSP) w Warszawie u Tadeusza Pruszkowskiego i Leona Wyczółkowskiego, dyplom w 1938, a od 1937 do 1939 był asystentem w Katedrze Grafiki Artystycznej u Stanisława Ostoi-Chrostowskiego. Po wojnie uczył w Państwowej Szkole Przemysłu Drzewnego w Zakopanem w latach 1945-1952. Od 1952 pedagog na Wydziale Grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, w latach 1956-1974 profesor tego wydziału (Katedra Grafiki Tekowej (Artystycznej)). Wystawiał już od 1923, liczne wystawy krajowe i zagraniczne m.in. I nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki Warszawa 1950, I nagroda na Ogólnopolskiej Wystawie Książki i Ilustracji Warszawa 1951, nadto Nagroda Państwowa II stopnia 1951. Początkowo uprawiał malarstwo, potem poświęcił się grafice warsztatowej głównie drzeworytowi sztorcowemu, także uprawiał techniki metalowe, litografię i serigrafię oraz różne techniki eksperymentalne w tym ksylotopię (drewnodruk), nadto ekslibris (głównie w czasie okupacji) i grafikę książkową (drzeworyt); zob. Grońska 1971 s. 457, SAP 1970 ss. 609-610 i inne.
- Feliks Edmundowicz Dzierżyński (11.09.1877 Oziembłowo (Dzierżynowo) pow. Stołpce (ówcześnie Oszmiana) - 20.07.1926 Moskwa) – polski i rosyjski rewolucjonista i działacz polityczny. Początkowo związany z polskim ruchem narodowym, członek Litewskiej Socjaldemokracji (LSD) od 1895, od 1900 Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy (SDKPiL), wielokrotnie więziony - 1898 zesłany na 3 lata do Nolińska i potem do Kajgorodu (gub. wiacka), skąd w 1899 zbiegł, aresztowany w 1900 w Warszawie i więziony do 1902 w Siedlcach, a następnie skazany na 5 lat zesłania w Wierchojańsku (obecnie Ułan-Ude) na Syberii, skąd zbiegł już 25.06.1902, ponownie aresztowany 16.04.1908 osadzony został w X Pawilonie Cytadeli Warszawskiej i skazany na zesłanie na Syberię, zbiegł w 1909, aresztowany w 1912, dwukrotnie skazany na katorgę, zwolniony 1.03.1917. W okresie pozostawania na wolności działał głównie w Warszawie, wielokrotnie przebywając poza Królestwem Polskim - głównie w Niemczech, Galicji i Szwajcarii. Polityk frakcji bolszewików, od 1917 w jej kierownictwie, następnie rosyjskiej partii komunistycznej (RKP(b)/WKP(b)), po rewolucji październikowej stał na czele i był twórcą radzieckiego aparatu terroru i szefem jej pierwszych organów bezpieczeństwa: Czeka, GPU i OGPU w Rosji Radzieckiej i ZSRR, w latach 1921-1926 komisarz ludowy komunikacji; zob. SBDPRR t. 1 ss. 672-675 (ros. Феликс Эдмундович Дзержинский) |