| - Juliusz Kaden-Bandrowski (albo Bandrowski-Kaden) właściwie Juliusz Bandrowski (24.02.1885 Rzeszów - 8.08.1944 Warszawa) polski pisarz (prozaik) i publicysta, legionista, kapitan piechoty Wojska Polskiego, piłsudczyk. Studiował muzykę w konserwatoriach we Lwowie, Krakowie, Lipsku kończąc studia w Brukseli, gdzie również studiował filozofię. Wskutek kontuzji ręki zaniechał jednak kariery pianisty. Od 1907 publicysta w prasie krakowskiej, lwowskiej i warszawskiej. Członek Związku Walki Czynnej (od 1909) i Związku Strzeleckiego. W Legionach Polskich od sierpnia 1914 jako oficer 1 Pułku Piechoty LP, a potem 5 Pułku Piechoty LP do kryzysu przysięgowego. Od listopada 1918 w Wojsku Polskim, w 1920 mianowany kapitanem, w latach 1918-1920 kierownik Biura Prasowego Naczelnego Dowództwa WP, od 1921 w rezerwie. W latach 1923-1926 prezes Związku Zawodowego Literatów Polskich, od 1933 sekretarz generalny Polskiej Akademii Literatury (PAL). Zginął w czasie powstania warszawskiego. Debiutował literacko w 1911 powieścią "Niezguła", autor licznych i popularnych powieści głównie politycznych (najważniejsze powieści to "Generał Barcz" z 1922, "Czarne skrzydła" t.1/2 z lat 1928-1929 i "Mateusz Bigda" z 1933), nadto nowel i opowiadań, także dramatów; zob. Cygan t. 1 ss. 38-40 i Polski słownik biograficzny (PSB) t. 11 ss. 401-404 |
